مزدای مانای ما

وقتی برای سونوی NT رفتم، خانوم دکتر روند رشد و اوضاع و احوالت رو بسیار خوب توصیف کرد و خدا رو سپاس گفتم. همچین حسابی داشت ازت تعریف میکرد که من گفتم تازه چند روز پیش که دستم رو روی شکمم گذاشته بودم کلی هم زیر دست و پام میلغزید و خانوم دکتر که حس کرد حسابی جوگیر شده م دراومد که نه بابا این یکی دیگه امکان نداره، کاملاً اشتباه میکنی. نمیدونم ماهی کوچولوی من! شاید توجیه علمی نداشته باشه ولی من حسابی حست کرده بودم، یادته واسه ت پست قبلی رو هم به همین بهونه نوشتم.  در هر صورت خوشحالم که هستی و خوبی نازنینم. امرتاتِ من! هنوز نمیدونم به نامی نیک تر از این میتونم خطابت کنم یا نه.  ...

دیشب برای اولین بار لمست کردم ماهی کوچولو! خسته از خواب نرفتن داداشی و شلوغیای خونه بچه ها رو به بابایی سپردم و به یه گوشه ی دنج و تاریک پناه بردم و دراز کشیدم. کمرم از عصر درد داشت و خیلی نگرانم کرده بود. اما تا دست گذاشتم روی شکمم از زیر دستم لغزیدی و من غرق حیرت شدم. فکر نمیکردم به این زودی بتونم لمست کنم ولی تو حضورت رو به این شکل هم بهم نمایوندی عزیزکم. بعدش کلی شنا کردی و زیر دستام رقصیدی و چرخیدی و من شاد شدم و انرژی گرفتم. همیشه خوب باش  کوچولوی معصوم من.

نه که حواسم بهت نباشه ها، نه عزیزدلم. فرصت نوشتن ندارم زیاد. میدونی تو سومین فرزند نازنین منی و با وجود شیرخوارگیِ داداش جونت خیلی کم فراغت حاصل میکنم ازت بنویسم. اونا هنوز چیزی از حضورت نمیدونن. هیشکی هنوز هیچی نمیدونه، جز من و بابا و پزشکم. گذاشتم مطمئن بشم دختر نازنینمی تا یه باره همه رو سورپرایز کنم. میدونی خواهری خیلی دوست داره یه خواهر داشته باشه. و خب مام سر تجربه ای که واسه خبردار کردنش از حضور و تولد داداشی داشتیم بهتر دیدیم تا مشخص شدن جنس نابت صبر کنیم. که اگه هم پسر باشی قطعا دنیا و ما به پسر بودن تو نیاز داره و حکمتی درش نهفته ست و باز هم نازنین و عزیزی. اونوقت اسمت قشنگت "هوداد" خواهد بود، داده ی نیک خدا. برخلاف خو...

گفت و گو نداره که چطور از اومدنت خبردار شدم. دیگه حالا بعد از دو تا تجربه ی موفق و یکی ناموفق، نیاز به هیچ واسطه ای برای اثبات بودنت نبود. زنگ اومدنت رو با نهیبی به وجودم نواختی و من سراپا ترس و دلهره شدم. هیچ حساب سرانگشتی زمینی علت موجودیت تو رو به رسمیت نمیشناخت و منِ سراپا زمین هم چطور میتونستم حضورت رو هضم کنم. تلاش کردم که نبودنت رو رقم بزنم ولی نه، هرگز نمیتونستم موهبت سرشار از حیاتی رو که بی شک به هزار و یک دلیل موجه خداوندی به زندگیمون ارزانی شده به اراده ی کمترینِ خودم به نیستی فرا بخونم. این شد که تو هم به هستی ما پیوستی تا هیچوقت فراموش نکنیم که همه چیز بر مدار اراده ی محض خداوندی در گردشه. ...